Relacja z pracy w hipnozie Justyna K

gdzie świat przestaje istnieć, a ja w tej oazie spokoju poznaję na nowo siebie.

 

To może brzmi pompatycznie ale mając 24 lata dopiero zaczynam powoli odkrywać osobę, która stoi po drugiej stronie lustra.

Bardzo lubię moment wchodzenia w stan hipnozy. To chwila kiedy mój oddech staje się bardzo płytki, wolny, można rzec, zbędny w tym nieziemsko przyjemnym momencie. Głos terapeuty jest niczym lektor w GPS, wskazujący Ci drogę do twojego wnętrza, do bardzo wąskich i ciemnych uliczek twojej podświadomości.

 

Kiedy wychodzę z hipnozy reaguję różnie, raz mam potwornie odrętwiałe ręce, a raz wybucham płaczem połączonym z radością.

Właśnie radość, poczucie lekkości i spokoju to uczucia, które zawsze mi towarzyszą po „przebudzeniu się” z hipnozy.

Tak na prawdę nie da się tego opisać słowami, co się czuje będąc w hipnozie i po wyjściu z niej.

To są uczucia i emocje, które nawet ja sama często „nie ogarniam”. Ale dzięki nim mój świat staję się wyraźniejszy.

 

To tak jak bycie przez całe życie osobą niewidomą, aż do momentu kiedy po długotrwałej terapii i leczeniu zaczynasz dostrzegać coś więcej niż ciemność. Najpierw jest to smuga światła, później ta jasność staje się coraz większa , zaczynają się pojawiać rysy postaci, przedmiotów itp. Później rysy nabierają pełnych kształtów, aż w końcu uzyskują wyraziste kolory.

Ja doszłam na razie do zarysów postaci ale wiem, że dalsze wchodzenie w trans i pogłębianie hipnozy pomoże mi dojść, aż do całej palety barw życia, które jest we mnie. Polecam tą metodę w terapii z całego serca.

 

Justyna K.